الا ای پادگــــان خشــک و ســوزان
دل ما را تو باز کـــردی پریشــــان

دم دروازه شـــــهـر کــــه رســــیدیم
صدای طـــبـــل و شیــپور راشنیدیم

همه گفتیم که این طـبل نظـــام است
از این پس زندگی بر ما حرام است

به پادگان رفـــــتیمو محیطـــو دیدیم
هــمه با هــم از جامــون پریـــدیـــم

تـو حــــین صحـبت و همــهـمــه ها
یــــکــی آمــد بلند داد زد خـــبــردار

به خـط کردن تراشــیدن ســـــرم را
لـــباس آشــــخوری کـــردن تـنـم را

لـــباس ســربازی فــانـوســخه داره
دل ســربـاز هزار تا غـصـــــه داره

از آنوقت بود که آموزش شروع شد
خوشــــی و شل بودن با هم تموم شد

شــــــب اول که دادن نــون خالــــی
شـدم سرباز نــیـروی انتظـامـــــــی

شــــــب دوم زدن شاخـم شکـستـــن
در اینجا یـقـــــلوی دادن به دســـتـم

شــــــب ســوم سر پست خوابـم آمد
نــوازشــــهای مــــــــادر یادم آمـــد

چــرا مادر مرا بیست ســـاله کردی
مــیـان پــادگـان آواره کـــــــــردی

خوشـــا روزی که من 5 ساله بودم
درون کـــوچــــــه ها آواره بــــودم

بسوزد آنکه ســـربازی به پـــا کرد
تمام مادران را چشم به راه کــــــرد

ار آنروزی که سربازی شروع شد
ستم بر مـــا نـشد بر دخـتـران شــــد

بدو رو میبرن مـا را به مـــیــــدان
پا مــرغی میارن ما را به گـــــردان

درخـــت پـــادگـان رنگ بــلـــوره
قـــدم آهـسـته تو مـیـدون بــــه زوره

بسوزد پادگان خشـــک و خالـــــی
بـیـگــــــــاریش کــرده ما را فراری

نوشتم نامـــــه ای با برگ چایــــی
کــــــــلاغ پر میروم مـــادر کجایــی