این برگه ای از دفتر خاطرات منه که خط به خط اونو از عشقم نوشتم...

مهربان،دلم گرفته از این شهر لعنتی

این شهر زشت پر از قفسهای قیمتی

اینجا پرندگان همه کوچ کرده اند

غیر از یکی،دو دسته کلاغ های غربتی

بیادت هست لحظه ی آخر دیدارمان را؟بیاد داری زمان رفتن و دور شدن و آغاز دلتنگیمان را؟

تو را نمیدانم اما من،لحظه لحظه ی 7 ماه گذشته را با یاد و خاطره ی نگاه آخرت گذرانده ام!

هر روز وقتی دلتنگ صدا و نگاهت می شوم قرآن لب طاغچه را در آغوش می گیرم و به یاد لحظه ی آخری که از زیر آن گذشتی آیه هایی از آن را برای تسکین دل تنگم می خوانم.

چشمانم را که می بندم چیزی جز تو و کوله ی روی دوشت به یاد نمی آورم...

تو رفتی ... اما من ماندم و غم دوریت،من ماندم و نگاه تحقیر آمیز اطرافیان،من ماندم و عکس روی دیوار اتاقم!!!

سوالی دارم! چند شب و روز دیگر باید جو سنگین زمین را بدون تو تحمل کنم؟...............................................................................................................