عید نزدیک میشه و سربازها در این ایام ،سخت ترین روز های خدمت رو میگذرونند.

انتظار برای اونها به یک واژه ی معنی دار تبدیل شده.

انتظار برای گرفتن یک برگه مرخصی...

برای رها شدن...

و...

برگشتن به آغوش گرم خانواده،

کنار پدر ومادر و همسر یا شاید فرزنداشون

تا عید رو با اونها بگدرونند.

بیایید همگی با هم دعا کنیم تا همه ی سرباز ها در هنگام تحویل سال کنار خانواده هاشون باشند.

به امید شادی دل همه ی سربازان وطن

آمین

بیادت هست میگفتی اگر ترکت کنم روزی تمام عمر خاموشم

بیادت هست میگفتی نرو هرگز که من بی تو فراموشم

بیادت هست میگفتی،هر لحظه شب ها صدایت هست در گوشم

کنون آن روزها رفته

شکسته در گلو بغضم

بیادت اشک می ریزم

چرا رفتی زآغوشم

چرا کردی فراموشم

چرا از یاد بردی آن همه میثاق دیدن را

بیادت هست می گفتی گر خدا فرمان دهد ترکت کنم فرمان نخواهم برد

بیادت هست می گفتی بیادت تا سحر هرگز نخواهم خفت

کنون آن گفته ها در گوش و جانم سخت پیچیده

نگاه آشنایت در نگاهم سخت می پیچد

و من غمگین تر از هر شب بیادت اشک می ریزم...

با سلام به همه ی عزیزان و کسانی که این وبلاگ را برای تماشا کردن و خواندن مطالب انتخاب کردن.

از امروز این وبلاگ با موضوعی جدید رو به روست.

و به افتخار کسی که با حضور گرمش به من کمک کرد تا پروانه های عشق،تفاهم و زندگی را در وجودم بیابم و به پرواز در آورم، می نویسم.

تقدیم به کسی که دوستش دارم و دوستم دارد.

سربازی که دیدن او را انتظار می کشم.

الا ای پادگــــان خشــک و ســوزان
دل ما را تو باز کـــردی پریشــــان

دم دروازه شـــــهـر کــــه رســــیدیم
صدای طـــبـــل و شیــپور راشنیدیم

همه گفتیم که این طـبل نظـــام است
از این پس زندگی بر ما حرام است

به پادگان رفـــــتیمو محیطـــو دیدیم
هــمه با هــم از جامــون پریـــدیـــم

تـو حــــین صحـبت و همــهـمــه ها
یــــکــی آمــد بلند داد زد خـــبــردار

به خـط کردن تراشــیدن ســـــرم را
لـــباس آشــــخوری کـــردن تـنـم را

لـــباس ســربازی فــانـوســخه داره
دل ســربـاز هزار تا غـصـــــه داره

از آنوقت بود که آموزش شروع شد
خوشــــی و شل بودن با هم تموم شد

شــــــب اول که دادن نــون خالــــی
شـدم سرباز نــیـروی انتظـامـــــــی

شــــــب دوم زدن شاخـم شکـستـــن
در اینجا یـقـــــلوی دادن به دســـتـم

شــــــب ســوم سر پست خوابـم آمد
نــوازشــــهای مــــــــادر یادم آمـــد

چــرا مادر مرا بیست ســـاله کردی
مــیـان پــادگـان آواره کـــــــــردی

خوشـــا روزی که من 5 ساله بودم
درون کـــوچــــــه ها آواره بــــودم

بسوزد آنکه ســـربازی به پـــا کرد
تمام مادران را چشم به راه کــــــرد

ار آنروزی که سربازی شروع شد
ستم بر مـــا نـشد بر دخـتـران شــــد

بدو رو میبرن مـا را به مـــیــــدان
پا مــرغی میارن ما را به گـــــردان

درخـــت پـــادگـان رنگ بــلـــوره
قـــدم آهـسـته تو مـیـدون بــــه زوره

بسوزد پادگان خشـــک و خالـــــی
بـیـگــــــــاریش کــرده ما را فراری

نوشتم نامـــــه ای با برگ چایــــی
کــــــــلاغ پر میروم مـــادر کجایــی